Wieś tańczy i śpiewa w wydaniu Susanny

Kuba Sienkiewicz śpiewał, że jest z miasta i że to widać, słychać i czuć. Ja mogłabym zaśpiewać, że jestem ze wsi, tutaj się wychowałam i tutaj mieszkam. I bardzo lubię tkaniny z lekkim, folkowym zacięciem :) To nie muszą być od razu łowickie koguciki ale drobne kwiatuszki, marszczenia, koroneczki - ooo tak. Często się słyszy, że taki styl to: wieś tańczy i śpiewa ale dla mnie są urocze i kobiece.

Mając cień nadziei, że w Wielkanoc jednak zaświeci słońce, zrobi się cieplej i będzie można włożyć coś lżejszego - uszyłam na szybko tę prostą spódniczkę z marszczeniem w pasie (hehe już go nie mam). Marszczenie to 5 wszytych, cieniutkich gumeczek.

W każdym razie spódnica numero 1 jest uszyta z jedwabiu indonezyjskiego i ma wszytą dość sztywną podszewkę (miała trzymać fason). Jedwab ten to absolutnie nie nasz Polski Milanówek ale szyje się z niego bardzo przyjemnie i bezproblemowo a sama tkanina nie gniecie się. Z jedwabiu indonezyjskiego powstały w zeszłym roku dwie sukienki dla Sylwii, swoją drogą obie w grochy -> KLIK i KLIK


Z kolei spódnica numero 2 jest uszyta z gniecionej bawełny, która dłuuugo przeleżała zanim ją skroiłam. Oj ta spódnica to mi się naprawdę sielsko-wiejsko kojarzy i czekam na pierwszy, prawdziwy powiew wiosny, żeby ją założyć. Na lato też będzie dobra. Darowałam sobie podszewkę, bawełna jest cienka i przewiewna.




I to byłoby na tyle. Do usłyszenia niebawem!
Sus